Ο γάμος της Νικόλ και του Σταύρου ήταν από τους πιο ωραίους που έχω φωτογραφίσει. Ρομαντικός, ευαίσθητος, σαν παραμύθι…
Δεν το περίμενα είναι η αλήθεια. Μπαίνοντας στο ξενοδοχείο όπου ετοιμαζόταν η Νικόλ, κοντά στην εκκλησία για να είναι τυπική στο ραντεβού της με τον αγαπημένο της Σταύρο, αντίκρισα, ως συνήθως, πυρετώδεις προετοιμασίες. Ρολά, λακ, κραγιόν, μεικ άπ, βούρτσες... Άνθρωποι πηγαινοέρχονταν…
Μα το αποτέλεσμα όταν όλα τελείωσαν ήταν ο φακός μου να βρεθεί μπροστά σε έναν… άγγελο! Ένας άγγελος σαν ζωγραφιστός, ξανθός με γαλανά μάτια και σπινθηροβόλο βλέμμα! Το ρομαντικό της νυφικό, καμωμένο από τούλι και δαντέλα, έμοιαζε αραχνοϋφαντο. Με την αέρινη δαντελένια ουρά του, που πτυχωνόταν υπέροχα στο φύσημα του αέρα και την βαθιά ανοιχτή πλάτη, η Νικόλ έμοιαζε σαν να είχε ξεπροβάλλει μέσα από τα ρομαντικά μυθιστορήματα, της Έμιλι Μπροντέ, ανάλαφρη, σαν αφρός στην κορυφή κύματος. Μια έμπνευση!
Κρατώντας στα χέρια της μια υπέροχη ανθοδέσμη από τριαντάφυλλα, ταιριαστή με την εκπληκτική διακόσμηση της εκκλησίας, η Νικόλ έφτασε στην ώρα της στον Ιερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης στη Βουλιαγμένη, που για μένα, να το ομολογήσω, είναι μια από τις πιο ατμοσφαιρικές επιλογές ναού στα Νότια Προάστια και χάρισε σε όλους τους παρευρισκόμενους το πιο αστραφτερό της χαμόγελο. Μαζί με τον Σταύρο, που πόζαρε άνετος στο φακό, στάθηκαν ο ένας πλάι στον άλλο σε όλη τη διάρκεια του μυστηρίου, όπως και στην κοινή τους ζωή. Κάτω από τον τεράστιο πολυέλαιο, που σαν φωτοστέφανο σκέπαζε τα κεφάλια τους, δέχτηκαν μετά το χορό του Ησαϊα ένα καταιγισμό από ρύζι, ευχές των φίλων και συγγενών τους, για μια ζωή μαγική και ευτυχισμένη.
Η δεξίωση παρετέθη μετά το μυστήριο στο Μουσείο Οίνου, μια ταιριαστή επιλογή για έναν γάμο βγαλμένο από μυθιστόρημα. Μικρή λεπτομέρεια που έμεινε στο νου μου τα δεκάδες καρτελάκια με ευχές, παντού, χωμένες μέσα σε βιβλία.
Ωραίος γάμος! Ακόμη όταν τον θυμάμαι γυρίζει στο μυαλό μου το υπέροχο τραγούδι από Τρίφωνο:
«Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ’ ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί»
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ’ ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί»
